Μια διαφορετική πολιτεία, ξεχασμένη από πολλούς λειτουργεί εδώ και καιρό στο Ίλιον. Είναι η κλινική απεξάρτησης 18 άνω (παράρτημα Δαφνί) που αντικατοπτρίζει τη σημερινή πραγματικότητά. Τόσο κοντά στην Αθήνα, όμως τόσο μακριά για κάποιους που αδιαφορούν για το πρόβλημα.
«Αν παραλάβεις από τους γονείς σου τριαντάφυλλα.. τριαντάφυλλα θα τους δώσεις, αν παραλάβεις κουρέλια, κουρέλια θα τους πετάξεις» είχε πει κάποτε ο Φρόιντ θέλοντας να δείξει τον αντίκτυπο της οικογένειας πάνω στο παιδί.
Με αυτήν ακριβώς τη φράση με υποδέχτηκε στην μονάδα απεξάρτησης 18 ΑΝΩ η Κυρία Μάγδα Παναγοπούλου, δηλώνοντας πως η οικογένεια και ότι διαδραματίζεται μέσα σε αυτήν, αποτελεί μία από τις αιτίες που το άτομο μπορεί να οδηγηθεί στην τοξικομανία.
Σε αυτήν την άγνωστη, για πολλούς, πολιτεία της απεξάρτησης, άτομα ηλικίας 18 χρονών και άνω προσπαθούν να σπάσουν τα δεσμά της τοξικομανίας και να δραπετεύσουν από το κλουβί τους. Να πάψουν με οποιοδήποτε τρόπο να είναι πιστοί στην επί πολλά χρόνια ερωμένη τους, την ηρωίνη.
Σε αυτήν την άγνωστη, για πολλούς, πολιτεία της απεξάρτησης, άτομα ηλικίας 18 χρονών και άνω προσπαθούν να σπάσουν τα δεσμά της τοξικομανίας και να δραπετεύσουν από το κλουβί τους. Να πάψουν με οποιοδήποτε τρόπο να είναι πιστοί στην επί πολλά χρόνια ερωμένη τους, την ηρωίνη.
Στη μακρόχρονη προσπάθειά τους, που διαρκεί περίπου 10 μήνες, συμπαραστάτες αλλά και συναγωνιστές αποτελούν πάνω από όλα οι θεραπευτές, οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί που βρίσκονται από την πρώτη στιγμή στο πλευρό τους.« Εμείς δεν τους βλέπουμε σαν ασθενείς, δεν φοράμε άσπρες ποδιές ούτε είμαστε ψυχιατρείο. Είμαστε δίπλα τους και όχι απέναντι τους. Δεν είναι ασθενείς αλλά θεραπευόμενοι. Δεν είμαστε εδώ σαν άλλοι μπαμπάδες και μαμάδες. Είμαστε συμπορευτές τους. Συμπλέουμε στην προσπάθεια που είναι κοινή.» αναφέρει ο Λεωνίδας Χαζίρογλου ψυχολόγος της μονάδας.
Η «μεγάλη συνάντηση» πραγματοποιείται κάθε Τρίτη απόγευμα. Θεραπευτές και θεραπευόμενοι μαζεύονται όλοι μαζί, συζητούν για τα ζητήματα που τους απασχολούν και παράλληλα ασχολούνται με τη ζωγραφική το θεατρικό παιχνίδι την κίνηση-ρυθμό και την ανάγνωση κειμένου- ποίηση. Τους δίνεται έτσι η δυνατότητα να κάνουν για πρώτη φορά κάτι και για τον εαυτό τους, να έρθουν σε επαφή και με τα υπόλοιπα άτομα της μονάδας,να κοινωνικοποιηθούν κατά κάποιον τρόπο και να αναπτύξουν αυτό που τόσο καιρό τους έλλειπε, την επικοινωνία.
Ο έλεγχος ούρων που είναι αναγκαστικός, πραγματοποιείται δύο φορές τη βδομάδα προκειμένου να διαπιστωθεί αν ο θεραπευόμενος όλες αυτές τις μέρες, παρέκκλινε της πορείας του και έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών. «Είναι αρκετές οι φορές που άτομα έχουν υποτροπιάσει.. αλλά αυτό δεν είναι κάτι που δεν συνηθίζεται.. είναι δύσκολο ένα άτομο που είναι εξαρτημένο να σταματήσει να παίρνει ουσίες με την πρώτη φορά.» «Το χειρότερο για εμάς δεν είναι αυτό ,αλλά ο θάνατος.. πράγμα το οποίο έχει συμβεί» αναφέρει η Κυρία Παναγοπούλου υπεύθυνη της μονάδας.
Το πρόγραμμα είναι στεγνό, δεν περιλαμβάνει κανένα φάρμακο ενώ παράλληλα όλους αυτούς τους μήνες το άτομο υποχρεούται να απέχει από κάθε είδους σαρκική επαφή.
Ο κύριος Δημήτρης είναι 50 χρόνια χρήστης. Σήμερα είναι 67 χρονών και παρά την ηλικία του συνεχίζει ακόμα την προσπάθεια διαφυγής από αυτόν τον ψεύτικο κόσμο..« Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει καταβάλει μεγάλη προσπάθεια. Ότι έκανε το κατάφερε μόνος του δεν πήγε σε κάποιο ίδρυμα πριν για να το ξεπεράσει..Ήρθε κατευθείαν από μόνος του εδώ και μας ζήτησε βοήθεια».
Όσο και αν ακούγεται λυπηρό, στην μονάδα μπορεί κανείς να παρατηρήσει άτομα από την ίδια οικογένεια. Αδέρφια, συγγενείς αλλά και πατέρες που έχουν παρασύρει τους γιους τους σε αυτήν την ψευδαίσθηση και πλέον προσπαθούν μαζί να φύγουν από αυτήν την Οδύσσεια. Είναι αλήθεια τελικά το πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσουν το άτομο τα πρότυπα, πόσο μάλλον το πρότυπο του πατέρα που αντιπροσωπεύει το νόμο και τα όρια.
Τα εθισμένα άτομα δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα υπόλοιπα άτομα. Μέσα από τις δραστηριότητες του προγράμματος καθώς και το ειδικό σχολείο που έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά για αυτούς βρίσκουν το δικό τους ταλέντο και αναπτύσσουν ιδιαίτερες ικανότητες. «Έχουμε και πολλούς γνωστούς ηθοποιούς» αναφέρουν χαρακτηριστικά οι θεραπευτές χωρίς να θέλουν να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους. Αρκετοί από αυτούς έχουν ήδη διαπρέψει σε επαγγέλματα και είναι μάλιστα αναγνωρίσιμοι.
Η Ευρυδίκη αποτελεί ακόμη μια περίπτωση τοξικομανούς της κλινικής. Η άσχημη κατάσταση που επικρατούσε στην οικογένειά της την οδήγησε στην χρήση φαρμάκων που σταδιακά αυξήθηκαν σε ποσότητα οδηγώντας την στην εξάρτηση.«Όταν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, μου έρχεται να πάρω ένα μαχαίρι και να αρχίσω να κόβομαι σε μικρά μικρά κομματάκια. Τόσο μίσος βγαίνει. Η μαμά μου, μου έλεγε ότι είμαι ένα τίποτα. Η πιο ωραία εικόνα της ημέρας ήταν πριν κοιμηθώ. Έβαζα το χέρι πάνω από το κεφάλι μου και χωνόμουν στα όνειρά μου. Στους ψεύτικους κόσμους. Στην πρέζα μου. Όταν ερχόμουν στην πραγματικότητα ένιωθα τόσο κενή, τόσο μόνη, τόσο δυστυχισμένη».Η Ευρυδίκη κατάφερε τελικά να δραπετεύσει από αυτή τη φυλακή που την βασάνιζε.
Ο μύθος της, την ήθελε να βρίσκεται στον Άδη, σκιά ανάμεσα στις σκιές. Και όμως η ίδια ανέτρεψε το μύθο της. Όσο και αν ακούγεται παράξενο διέφυγε από τον μύθο. Δραπέτευσε πλέκοντας και απλώνοντας την ανεμόσκαλα της διαφυγής.
Μία διαφυγή που καλείται να κάνει κάθε άτομο που βρίσκεται στην ίδια θέση. Με όπλα του τη θέληση και τη βοήθεια της μονάδας απεξάρτησης. Μιας αόρατης ανεμόσκαλας στους δύσκολους αυτούς καιρούς.
Ρεπορτάζ: Γεωργία Ντιαντζιά-Μισεμικέ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου