"Ενός κακού...media έπονται...": 1/2/12

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

H Μεγάλη Πόλη μας μέσα από την Τέχνη

Στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη αυτοί οι εικαστικοί καλλιτέχνες έχουν μερικά πράγματα να πουν για την Αθήνα

Εργο του Daniel Egneus που συμμετέχει στην έκθεση της Γκαλερί Ζουμπουλάκη.

Η Αθήνα εξακολουθεί να είναι η πόλη μας και για τον καθένα μας είναι διαφορετική. Μερικές φορές την αγαπάμε, τις περισσότερες λέμε ότι τη μισούμε, αλλά όλοι καταλαβαίνουμε ότι αλλάζει πολύ γρήγορα και ότι αυτή η αλλαγή επιταχύνεται από την κρίση. Οι καλλιτέχνες εκφράζουν την προσωπική τους εμπειρία από την αστική ζωή σε αυτήν την έκθεση που λέγεται «Μεγάλη Πόλη», και πραγματοποιείται στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη με την υποστήριξη του Chivas. Οι εικαστικοί που συμμετέχουν δημιουργούν μορφές του αστικού χώρου όπως τις φαντάζονται ή τις βιώνουν και επιχειρούν να επαναδιαπραγματευτούν τη σχέση των κατοίκων με τον χώρο γύρω τους.

Διαμαντής Αϊδίνης

Το έργο μου

"Είναι μια εγκατάσταση, μια πόλη φτιαγμένη από χαλκό, σίδερο και ξύλο. Υπάρχει ένα βίντεο το οποίο παίζει παράλληλα, από έναν προτζέκτορα στον τοίχο, και μια τηλεόραση που είναι ενταγμένη μέσα στο έργο. Η πόλη που έχω δημιουργήσει δεν αντικατοπτρίζει κάποια συγκεκριμένη πόλη αλλά θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε Ευρωπαϊκή πόλη. Το έργο ονομάζεται «citta aperta- ανοιχτή πόλη» από τη γνωστή ταινία Roma citta aperta".

Η πόλη

"Αισθάνομαι μια μεγάλη γοητεία για την πόλη. Είμαι στην πόλη, ταξιδεύω ,την εξουσιάζω και με εξουσιάζει. Απλώνω το χέρι μου και σταματάει το λεωφορείο. Με μεταφέρει από τη μια μεριά της πόλης στην άλλη, πατάω με το δάχτυλο μου ένα κουμπί και το ασανσέρ με ανεβάζει στον έκτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Πράγματα τα οποία στη φύση δεν μπορούμε να τα κάνουμε, μέσα όμως στη πόλη αισθανόμαστε υπερήρωες γιατί ουσιαστικά έχουμε όλη αυτήν τη τεχνολογία. Η πόλη επεμβαίνει επάνω μας, το ίδιο και εμείς σε αυτήν ενώ στη φύση δεν μπορούμε να αγγίξουμε τίποτα".

Η Αθήνα

"Η Αθήνα είναι ιδανική πόλη και πηγή έμπνευσης για έναν καλλιτέχνη. Αισθάνομαι ένα παιδί της πόλης γιατί έχω μεγαλώσει μέσα σε αυτήν και μέχρι κάποια στιγμή της ζωής μου ζήλευα τα παιδιά του χωριού. Τη φύση την ανακάλυψα πολύ αργότερα. Για να λειτουργήσω και να δουλέψω πρέπει να μυρίσω τον υπόνομο, την βενζίνη, τον φωταγωγό, τον αέρα της πόλης, αλλιώς δεν μπορώ να λειτουργήσω. Χρειάζομαι την κακουχία της πόλης. Την Αθήνα την υπεραγαπώ , είναι η πόλη μου, η πόλη που γεννήθηκα. Αν έχω κάποιο πρόβλημα είναι με τους ανθρώπους που κατοικούν αυτήν την πόλη, έχω την εντύπωση πως την κακοποιούν. Μια πόλη που δεν την αγαπάς σαφώς και δεν μπορείς να μείνεις. Οι άνθρωποι πρέπει να αγαπήσουν την πόλη τους".

Μυρτώ Σταμπούλου

Το έργο μου

"Παρουσιάζω 6 σχέδια από μια ευρύτερη σειρά. Πέντε από αυτά αφορούν σημαντικά μέρη του κόσμου. Οι φωτογραφίες αφορούν την πόλη και πιο συγκεκριμένα τα εμπορικά καταστήματα ανά τον κόσμο.Το δεύτερο κομμάτι αφορά το παιχνίδι Second Life που αποτελεί ουσιαστικά ρέπλικα της καθημερινότητας και δείχνει πώς κάποιος εκεί μέσα στον φανταστικό κόσμο επεκτείνεται και ζει σαν να είναι πραγματικότητα.Ουσιαστικά θέλω να δείξω πώς αυτοί οι κοινόχρηστοι και δημόσιοι χώροι μετατρέπονται σε ιδιωτικοί και ελεγχόμενοι από τον φωτισμό και τη μουσική. Πως η οικονομία και η τεχνολογία επιδρούν πάνω στον άνθρωπο. Με εξιτάρουν διάφορες υποθέσεις για το πώς θα μπορούσαν να εξελιχθούν τα πράγματα μελλοντικά".

Γιάννης Γκανάς

Το έργο μου

Ονομάζεται «Πόρτες Ανοιχτές» και ουσιαστικά αποτελείται από παλιές σιδερένιες πόρτες της Αθήνας που πλέον μπορεί κανείς να θαυμάσει στον Κεραμικό, στο Μεταξουργείο και στου Φιλλοπάπου. Οι πόρτες είναι σαν σχήματα, σαν ένα μάτι, σαν ένας παρατηρητής του δρόμου , έτσι το νιώθω εγώ. Το έργο είναι μια πάρα πολύ καθαρή αποτύπωση του μοτίβου που έχει κάθε πόρτα καθώς δεν ασχολούμαι με τη φθορά που μπορεί να υπάρχει επάνω τους. Σίγουρα η φθορά είναι κάτι που υφίσταται, αυτό όμως το οποίο με ενδιαφέρει πάρα πολύ είναι ότι οι πόρτες είναι σαν να παρατηρούν συνεχώς τον δρόμο. Λειτουργούν σαν διαχωριστές καθώς διαχωρίζουν το ιδιωτικό, αυτό το οποίο συμβαίνει μέσα στο σπίτι-το πολύ προσωπικό, από αυτό το οποίο συμβαίνει έξω. Αυτή η διαφορά μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου είναι πιο επίκαιρη από ποτέ καθώς τώρα πια το «έξω» με το «μέσα» έχει αρχίσει να είναι δραματικό.

Η Αθήνα

"Την αγαπώ και θεωρώ πως είναι μια καλή πόλη και το λέω σε σύγκριση και με τις υπόλοιπες πόλεις στις οποίες έχω βρεθεί. Έχει τα προβλήματά της τα οποία είναι προφανή και πολύ σοβαρά και ένας σημαντικός λόγος που έχει αυτά τα προβλήματα είναι το γεγονός ότι είναι ανοιχτή. Είναι καλό να βλέπουμε τα προβλήματα της Αθήνας και να τα καταλαβαίνουμε, να τα διαχειριζόμαστε δηλαδή χωρίς να τα αγνοούμε. Και από εκεί προέρχεται και η όλη έμπνευση. Οι κακές και οι καλές εμπειρίες μέσα στην πόλη διαμορφώνουν ένα υπόβαθρο για να σκεφτεί κανείς".

Nίκος Λαγός

Το έργο μου

"Είναι βιωματικό όπως τα περισσότερα έργα μου, έχει σαν θέμα την πόλη. Μια πόλη στην οποία μεγάλωσα, το περιβάλλον στο οποίο ζω ουσιαστικά και περιπλανιέμαι. Μέσα στον πίνακα μπορεί κανείς να παρατηρήσει αλληλένδετα στοιχεία, όπως εικόνες, μνήμες, φανταστικά πράγματα που με μια πρώτη ανάγνωση φαίνονται ασύνδετα αλλά αν κανείς το σκεφτεί συνδέονται μεταξύ τους συνειρμικά. Προσπαθώ με κάποιο τρόπο να συνδέσω όλα αυτά τα στοιχεία και να φτιάξω ένα αρμονικό κομμάτι πάνω σε ένα πίνακα το οποίο θα έχει κάποια λογική. Ο πίνακας είναι ζωγραφισμένος και ενδεχομένως να υπάρχουν κάποιες σημειώσεις από κολλημένα κομμάτια χαρτί επάνω. Το έργο έχει στοιχεία ονείρων που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, ουσιαστικά είναι σαν τα όνειρα που περιπλανώνται".

Η πόλη

"Είμαι επηρεασμένος από τους Αμερικάνους ζωγράφους που αρκετοί από αυτούς είχαν θέμα τις μεγαλουπόλεις. Εκεί έζησαν και επηρεάστηκαν στον τόπο της δουλειάς τους αλλά είναι σίγουρα και μια ουτοπική πόλη, ένα φανταστικό τοπίο, ένα δημιούργημα φαντασίας".

Κώστας Χριστόπουλος

Το έργο μου

"Το πρώτο είναι ένα πανό, γραμμένο με λάδι, από το Βερολίνο το οποίο φέρει επάνω του τη φράση « Δεν υπάρχει τέλος στην Ιστορία». Το δεύτερο έργο, που είναι και αυτό λάδι σε πανί, δείχνει ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο σε ασπρόμαυρο φόντο.

Ενα ακόμη έργο, το οποίο αποτελεί μια χαρακτική σειρά, είναι ένα γιαπί και ακριβώς απέναντι σημαντικά κτίρια της Αθήνας όπως το Hilton και το Υπουργείο Ανάπτυξης. Τα κτίρια βρίσκονται σε αντιπαράθεση και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που έχω επιλέξει να είναι μαζί. Το γιαπί είναι ένα κτήριο, με τις σιδεριές, που ουσιαστικά δεν έχει ολοκληρωθεί και φαντάζει πολύ απλό και μικρό μπροστά στα μεγάλα και πολυτελή κτίρια της Αθήνας".

Η Αθήνα

"Η Αθήνα δεν πιστεύω ότι είναι άσχημη πόλη. Έτσι πρέπει να είναι. Οι Αθηναίοι μισούν την πόλη στην οποία ζούνε. Όπως κάθε πόλη έτσι και η Αθήνα έχει τα προβλήματα της, δεν είναι κάτι το καινούργιο αυτό, και δεν είναι λόγος αυτός για να μισείς την πόλη σου. Η πόλη είναι ο χώρος όπου συγκεντρώνεται η πολιτική διεκδίκηση".

Γκαλερί Ζουμπουλάκη

9 Φεβρουαρίου - 10 Μαρτίου

Πλ. Κολωνακίου 20

Ώρες Λειτουργίας: Τρ. – Παρ. 11.00 -15.00 και 17.00–21.00, Σάβ. 11.00 –14.00 Κυριακή & Δευτέρα κλειστά

Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:
Διαμαντής Αϊδίνης, Γιάννης Γκανάς, ΚΑ-ΚΟ Project (Άρης Κατσιλάκης & Χάρης Κοντοσφύρης), Νίκος Λαγός, Μυρτώ Σταμπούλου, Κώστας Χριστόπουλος και Daniel Egneus.

Ρεπορτάζ: Μισεμικέ Γεωργία

Πηγή:http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=445281

Εδώ μαζεύονται οι hackers

Η λέξη μπορεί να έχει αρνητικούς συνειρμούς, αλλά στο Hackerspace μαζεύονται όσοι θέλουν να ανταλλάξουν ιδέες και κώδικα

Ο Πιέρρο Παπαδέας, ο Ευάγγελος Μπαλάσκας και ο Νίκος Ρούσσος, δημιούργησαν τοΗackerspace, ένα ελεύθερο χώρο, όπου ο καθένας αφιλοκερδώς, μπορεί να δημιουργήσει, να συνεργαστεί να αναπτύξει τις γνώσεις του και παράλληλα να μάθει πράγματα τα οποία αφορούν την πληροφορική αλλά και την τεχνολογία γενικότερα.

Μπορεί το όνομα του χώρου να παραπέμπει σε hackers, κώδικα και προγραμματισμό αλλά στην πραγματικότητα το hackerspace είναι κάτι πολύ περισσότερο.

«Ο όρος Ηackerspace δεν είναι κάτι το οποίο εφηύραμε εμείς σαν λέξη. Ο όρος που ξεκίνησε από τη Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του 80 επεκτάθηκε αργότερα και στην Αμερική και θέλει να δηλώσει ακριβώς αυτήν τη συνεργασία και το γεγονός ότι άγνωστοι άνθρωποι βρίσκονται και ανταλλάσσουν απόψεις, σε σχέση με την πληροφορική και όχι μόνο, τα λεγόμενα computer clubs» αναφέρει ο Πιέρρο Παπαδέας ένας από τους πρωτεργάτες της ιδέας.

Όλα ξεκίνησαν από μια απλή ιδέα στην Ζυρίχη η οποία τελικά έγινε πραγματικότητα λίγο καιρό αργότερα. «Τέλη Σεπτεμβρίου του 2010 σε ένα Συνέδριο Πληροφορικής στη Ζυρίχη όπου δουλεύαμε με τους υπολογιστές σκεφτήκαμε πόσο ωραίο θα ήταν να γίνει κάτι παρόμοιο και στην Ελλάδα . Όταν ήρθαμε στην Αθήνα διοργανώναμε συναντήσεις με το συγκεκριμένο θέμα σε διάφορες καφετέριες και σκεφτήκαμε κάνοντας το site να κάνουμε γνωστό στο κοινό όλο αυτό για να δούμε αν θα υπάρξει τελικά ανταπόκριση από τον κόσμο» αναφέρει ο Ευάγγελος Μπαλάσκας.

Μετά από αρκετούς επίπονους μήνες, βρέθηκε ο χώρος, ανακαινίστηκε και διαμορφώθηκε κατάλληλα έτσι ώστε να φιλοξενεί συναντήσεις και projects. Το Ηackerspace διαθέτει πλέον μία αίθουσα συναντήσεων-προβολών, εργαστήριο hardware-electronics, ραδιόφωνο υπό την επίβλεψη του Νίκου Ρούσσου, κουζίνα για την αυτοεξυπηρέτηση όσων βρίσκονται στον χώρο και σύντομα ετοιμάζεται και κήπος για project κηπουρικής και κατασκευών.

«Στην αρχή βρήκαμε ένα παλιό τυπογραφείο, Μπήκαμε μέσα χωρίς να έχουμε την οικονομική άνεση και έπειτα από πολλές προσπάθειες το φτιάξαμε και μαζευτήκαμε σιγά σιγά 20-25 μέλη. Για να λειτουργήσει ο χώρος τα έξοδα έχουν αναλάβει να τα πληρώνουν-πέρα από εμάς- κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον» αναφέρει ο Ευάγγελος.

Τα 27 πλέον σταθερά μέλη, άνθρωποι δηλαδή που διαχειρίζονται τον χώρο, είναι υπεύθυνα για την οικονομική βιωσιμότητα και ασφάλεια του, για την συντήρησή του και τον διαρκή εξοπλισμό του με υλικά και εργαλεία. Ο χώρος είναι ανοιχτός καθημερινά από της 10:00 το πρωί ενώ είναι εύκολα προσβάσιμος, καθώς βρίσκεται κοντά στον σταθμό του ηλεκτρικού στον Άγιο Ελευθέριο. Εβδομαδιαίως φιλοξενούνται δεκάδες συναντήσεις, δράσεις και βασικό τους μότο αποτελεί το «όπως ακριβώς μοιραζόμαστε τον κώδικά μας, έτσι θέλουμε να μοιραστούμε και τις ιδέες μας» .

«Το Ηackerspace δεν αφορά αυστηρά την τεχνολογία αλλά βασιζόμαστε στην ιδέα "Κάντο μόνος σου", και προσπαθούμε να κάνουμε μόνοι μας κάποια πράγματα. Βασική αρχή μας είναι ότι ο καθένας μπορεί να έρθει να χρησιμοποιήσει το χώρο και βασική προϋπόθεση που οφείλει να γνωρίζει κάποιος είναι πως, ό,τι παράγεται εδώ μέσα διαδίδεται ελεύθερα σε όλους, όπως ακριβώς ελεύθερα παράγεται. Έτσι πετυχαίνουμε μια γρήγορη και εύκολη ανταλλαγή της πληροφορίας» αναφέρει ο Πιέρρο.

Στην ουσία το Ηackerspace αποτελεί ένα συνεργατικό εργαστήριο όπου βρίσκουν θέση τόσο το software, όσο και τα electronics, οι κατασκευές, τα κηπουρέματα και οτιδήποτε διέπει την κουλτούρα του ανοιχτού και ελεύθερου διαμοιρασμού της γνώσης και της τεχνικής.

«Ο χώρος γεμίζει καθώς έρχονται παιδιά από 12-13 χρονών με τους γονείς τους που ενδιαφέρονται να μάθουν πληροφορική αλλά και να βοηθηθούν στα μαθήματα του σχολείου αλλά και άτομα κοντά στα 65 που τώρα ξεκινάνε και ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με αυτό» αναφέρει ο Πιέρρο.

Όποιος θέλει λοιπόν να συμμετέχει, δεν χρειάζεται κάποια άδεια για να εργαστεί πάνω σε κάποιο project. Ο καθένας μπορεί να οργανώσει ένα event ή κάποιο workshop πάνω σε κάποιο Open-Source ή Open-Hardware project αρκεί να ελέγξει την διαθεσιμότητα του χώρου και χρόνου που επιθυμεί και να πάρει την πρωτοβουλία να το κάνει και όλα αυτά εντελώς δωρεάν.

Hackerspace

Οδός Αμπατιέλου 11, Αθήνα(κοντά στον ΗΣΑΠ ανάμεσα στις οδούς Πατησίων και Αχαρνών)

Ρεπορτάζ: Μισεμικέ Γεωργία

Πηγή:http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=445004

Ο πρώτος διαδραστικός πίνακας Βαν Γκογκ

Oταν το ακουμπάς η έναστρη νύχτα ζωντανεύει

Ο πρώτος διαδραστικός πίνακας Βαν Γκόγκ είναι ελληνικός. O δημιουργός του Πέτρος Βρέλλης κατάγεται από την Πάτρα.

H ιδέα ήρθε στο μυαλό του δημιουργού, του Πέτρου Βρέλλη, το καλοκαίρι και χρειάστηκε δουλειά καθημερινή 8 ωρών για 6 μήνες μέχρι να ολοκληρωθεί. Στόχος ήταν να σταλεί το συγκεκριμένο έργο σε κάποιο μουσείο του εξωτερικού .

«Δεν ήταν στη λογική μου να κάνω πίνακες. Ίσως επηρεάστηκα για το συγκεκριμένο έργο και από τις αφίσες της τελευταίας ταινίας του Γούντι Άλεν( Midnight in Paris) οι οποίες μου κίνησαν την περιέργεια. Σίγουρα στην επιλογή του έργου βοήθησε και το γεγονός ότι σαν πίνακας περιέχει χαοτικές δίνες και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε μέσα από τις κινήσεις να δείχνει ακόμα καλύτερα».

Το βίντεο απαρτίζεται από 2 μέρη. Το πρώτο κομμάτι αφορά τον πίνακα του Βαν Γκόγκ «Έναστρη Νύχτα» όπου o δημιουργός προσπάθησε να προσθέσει τις κινήσεις και να μαντέψει πως ακριβώς θα το ήθελε ο Van Gong.

«Έπρεπε να πειραματιστώ, να βρω το πιο κατάλληλο αποτέλεσμα ώστε να μη βεβηλώσω τον πίνακα και να φανεί όσο πιο φυσικός και οικείος στο μάτι του θεατή γίνεται, όμοιος δηλαδή με τον αληθινό πίνακα».

Το δεύτερο κομμάτι αφορά τη μορφοποίηση του πίνακα και έχει να κάνει με το πως κάποιος αγγίζοντας το έργο, αυτό κινείται και οι χαοτικές δίνες, μετατρέπονται πραγματικά σε κινούμενες.

Τα δύο μέρη χωρίζει η λέξη «alternative» την οποία ακουμπώντας ο χρήστης, κινείται και ουσιαστικά αποτελεί τον πρόλογο του δεύτερου μέρους,.

«Ήθελα να διαχωρίσω τα δύο μέρη μεταξύ τους και ήθελα να το κάνω χωρίς πολλά λόγια με μία μόνο λέξη. Δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο πως είναι στην αρχή ο πίνακας και πως μετατρέπεται έπειτα με τις κινήσεις».

Η εφαρμογή δεν έχει περάσει απαρατήρητη. Το κανάλι RTM (USA) έχει μεταδώσει συνέντευξη του Πέτρου Βρέλλη, μέσω skype, το FRANCE 24 έχει επίσης παρουσιάσει το έργο με εγκωμιαστική αναφορά στο site του. Το Discovery Channel του Καναδά επίσης σχεδιάζει μια σχετική παρουσίαση.

Τέλος το σημαντικότερο μουσείο μοντέρνας τέχνης του κόσμου, το ΜΟΜΑ (Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης) το έχει προβάλει στην σελίδα του στο Facebook .

Ρεπορτάζ:Γεωργία Μισεμικέ

Πηγή:http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=444616

Μια διαφορετική πολιτεία, ξεχασμένη από πολλούς λειτουργεί εδώ και καιρό στο Ίλιον. Είναι η κλινική απεξάρτησης 18 άνω (παράρτημα Δαφνί) που αντικατοπτρίζει τη σημερινή πραγματικότητά. Τόσο κοντά στην Αθήνα, όμως τόσο μακριά για κάποιους που αδιαφορούν για το πρόβλημα.

«Αν παραλάβεις από τους γονείς σου τριαντάφυλλα.. τριαντάφυλλα θα τους δώσεις, αν παραλάβεις κουρέλια, κουρέλια θα τους πετάξεις» είχε πει κάποτε ο Φρόιντ θέλοντας να δείξει τον αντίκτυπο της οικογένειας πάνω στο παιδί.

Με αυτήν ακριβώς τη φράση με υποδέχτηκε στην μονάδα απεξάρτησης 18 ΑΝΩ η Κυρία Μάγδα Παναγοπούλου, δηλώνοντας πως η οικογένεια και ότι διαδραματίζεται μέσα σε αυτήν, αποτελεί μία από τις αιτίες που το άτομο μπορεί να οδηγηθεί στην τοξικομανία.
Σε αυτήν την άγνωστη, για πολλούς, πολιτεία της απεξάρτησης, άτομα ηλικίας 18 χρονών και άνω προσπαθούν να σπάσουν τα δεσμά της τοξικομανίας και να δραπετεύσουν από το κλουβί τους. Να πάψουν με οποιοδήποτε τρόπο να είναι πιστοί στην επί πολλά χρόνια ερωμένη τους, την ηρωίνη.

Στη μακρόχρονη προσπάθειά τους, που διαρκεί περίπου 10 μήνες, συμπαραστάτες αλλά και συναγωνιστές αποτελούν πάνω από όλα οι θεραπευτές, οι ψυχολόγοι και οι κοινωνικοί λειτουργοί που βρίσκονται από την πρώτη στιγμή στο πλευρό τους.« Εμείς δεν τους βλέπουμε σαν ασθενείς, δεν φοράμε άσπρες ποδιές ούτε είμαστε ψυχιατρείο. Είμαστε δίπλα τους και όχι απέναντι τους. Δεν είναι ασθενείς αλλά θεραπευόμενοι. Δεν είμαστε εδώ σαν άλλοι μπαμπάδες και μαμάδες. Είμαστε συμπορευτές τους. Συμπλέουμε στην προσπάθεια που είναι κοινή.» αναφέρει ο Λεωνίδας Χαζίρογλου ψυχολόγος της μονάδας.

Η «μεγάλη συνάντηση» πραγματοποιείται κάθε Τρίτη απόγευμα. Θεραπευτές και θεραπευόμενοι μαζεύονται όλοι μαζί, συζητούν για τα ζητήματα που τους απασχολούν και παράλληλα ασχολούνται με τη ζωγραφική το θεατρικό παιχνίδι την κίνηση-ρυθμό και την ανάγνωση κειμένου- ποίηση. Τους δίνεται έτσι η δυνατότητα να κάνουν για πρώτη φορά κάτι και για τον εαυτό τους, να έρθουν σε επαφή και με τα υπόλοιπα άτομα της μονάδας,να κοινωνικοποιηθούν κατά κάποιον τρόπο και να αναπτύξουν αυτό που τόσο καιρό τους έλλειπε, την επικοινωνία.

Ο έλεγχος ούρων που είναι αναγκαστικός, πραγματοποιείται δύο φορές τη βδομάδα προκειμένου να διαπιστωθεί αν ο θεραπευόμενος όλες αυτές τις μέρες, παρέκκλινε της πορείας του και έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών. «Είναι αρκετές οι φορές που άτομα έχουν υποτροπιάσει.. αλλά αυτό δεν είναι κάτι που δεν συνηθίζεται.. είναι δύσκολο ένα άτομο που είναι εξαρτημένο να σταματήσει να παίρνει ουσίες με την πρώτη φορά.» «Το χειρότερο για εμάς δεν είναι αυτό ,αλλά ο θάνατος.. πράγμα το οποίο έχει συμβεί» αναφέρει η Κυρία Παναγοπούλου υπεύθυνη της μονάδας.

Το πρόγραμμα είναι στεγνό, δεν περιλαμβάνει κανένα φάρμακο ενώ παράλληλα όλους αυτούς τους μήνες το άτομο υποχρεούται να απέχει από κάθε είδους σαρκική επαφή.

Ο κύριος Δημήτρης είναι 50 χρόνια χρήστης. Σήμερα είναι 67 χρονών και παρά την ηλικία του συνεχίζει ακόμα την προσπάθεια διαφυγής από αυτόν τον ψεύτικο κόσμο..« Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει καταβάλει μεγάλη προσπάθεια. Ότι έκανε το κατάφερε μόνος του δεν πήγε σε κάποιο ίδρυμα πριν για να το ξεπεράσει..Ήρθε κατευθείαν από μόνος του εδώ και μας ζήτησε βοήθεια».

Όσο και αν ακούγεται λυπηρό, στην μονάδα μπορεί κανείς να παρατηρήσει άτομα από την ίδια οικογένεια. Αδέρφια, συγγενείς αλλά και πατέρες που έχουν παρασύρει τους γιους τους σε αυτήν την ψευδαίσθηση και πλέον προσπαθούν μαζί να φύγουν από αυτήν την Οδύσσεια. Είναι αλήθεια τελικά το πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσουν το άτομο τα πρότυπα, πόσο μάλλον το πρότυπο του πατέρα που αντιπροσωπεύει το νόμο και τα όρια.

Τα εθισμένα άτομα δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα υπόλοιπα άτομα. Μέσα από τις δραστηριότητες του προγράμματος καθώς και το ειδικό σχολείο που έχει δημιουργηθεί αποκλειστικά για αυτούς βρίσκουν το δικό τους ταλέντο και αναπτύσσουν ιδιαίτερες ικανότητες. «Έχουμε και πολλούς γνωστούς ηθοποιούς» αναφέρουν χαρακτηριστικά οι θεραπευτές χωρίς να θέλουν να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους. Αρκετοί από αυτούς έχουν ήδη διαπρέψει σε επαγγέλματα και είναι μάλιστα αναγνωρίσιμοι.

Η Ευρυδίκη αποτελεί ακόμη μια περίπτωση τοξικομανούς της κλινικής. Η άσχημη κατάσταση που επικρατούσε στην οικογένειά της την οδήγησε στην χρήση φαρμάκων που σταδιακά αυξήθηκαν σε ποσότητα οδηγώντας την στην εξάρτηση.«Όταν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, μου έρχεται να πάρω ένα μαχαίρι και να αρχίσω να κόβομαι σε μικρά μικρά κομματάκια. Τόσο μίσος βγαίνει. Η μαμά μου, μου έλεγε ότι είμαι ένα τίποτα. Η πιο ωραία εικόνα της ημέρας ήταν πριν κοιμηθώ. Έβαζα το χέρι πάνω από το κεφάλι μου και χωνόμουν στα όνειρά μου. Στους ψεύτικους κόσμους. Στην πρέζα μου. Όταν ερχόμουν στην πραγματικότητα ένιωθα τόσο κενή, τόσο μόνη, τόσο δυστυχισμένη».Η Ευρυδίκη κατάφερε τελικά να δραπετεύσει από αυτή τη φυλακή που την βασάνιζε.

Ο μύθος της, την ήθελε να βρίσκεται στον Άδη, σκιά ανάμεσα στις σκιές. Και όμως η ίδια ανέτρεψε το μύθο της. Όσο και αν ακούγεται παράξενο διέφυγε από τον μύθο. Δραπέτευσε πλέκοντας και απλώνοντας την ανεμόσκαλα της διαφυγής.

Μία διαφυγή που καλείται να κάνει κάθε άτομο που βρίσκεται στην ίδια θέση. Με όπλα του τη θέληση και τη βοήθεια της μονάδας απεξάρτησης. Μιας αόρατης ανεμόσκαλας στους δύσκολους αυτούς καιρούς.

Ρεπορτάζ: Γεωργία Ντιαντζιά-Μισεμικέ

Πηγή: http://athensvoice.gr/article/features/%CE%BC%CE%B5%CE%B8%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B5%CE%AF%CE%B1

Η τέχνη της εφημερίδας

Στην έκθεση της Breeder οι καλλιτέχνες σχολιάζουν τον εφήμερο χαρακτήρα του έντυπου Τύπου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 13:16

Η κρίση του παραδοσιακού Τύπου βρίσκεται πλέον προ των πυλών και ο ψηφιακός κόσμος φαίνεται να κερδίζει χώρο. Μέσα σε αυτό το μεταβατικό κλίμα η γκαλερί The Breeder χρησιμοποιώντας ως θέμα της την εφημερίδα, και παρουσιάζει την ομαδική έκθεση «The Newspaper Show». Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν την εφημερίδα είτε ως καμβά και πρώτη ύλη, είτε ως θεματική .

Δύο από τους 15 καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση, ο Σωκράτης Σωκράτους και η Μαργαρίτα Μυρογιάννη μίλησαν για το έργο τους και μοιράστηκαν μαζί μας κάποιες σκέψεις τους για το μέλλον της εφημερίδας.

Σωκράτης Σωκράτους

Ο Σωκράτης Σωκράτους, που είχε εκπροσωπήσει τη χώρα μας στη Mπιενάλε της Βενετίας, ντύνει τους τοίχους της γκαλερί με σελίδες από Κυπριακές εφημερίδες του 1960-1974 που έχει περισυλλέξει από ένα στρατιωτικό φυλάκιο στην πράσινη γραμμή της Λευκωσίας. «Είχα πάρει μέρος σε μια έκθεση στην Κύπρο με τη στήριξη των Ηνωμένων Εθνών και έτυχε να πέσω στην πράσινη γραμμή όπου υπήρχαν σκοπιές και κάπου εκεί ένα δωμάτιο με παλιές εφημερίδες. Όταν μου προτάθηκε να πάρω μέρος στο «The Newspaper show» το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στις εφημερίδες που κατάφερα να περισυλλέξω και οι οποίες λόγω της ιδιαιτερότητας του χώρου άντεξαν στο χρόνο».

Η Χούντα, το Πραξικόπημα και η εισβολή στην Κύπρο, το Βιετνάμ, ο άνθρωπος στο φεγγάρι, η Ρωσία, η Μέση Ανατολή και η Κούβα πρωταγωνιστούν στα πρωτοσέλιδα τους μαζί με άλλες ειδήσεις που δεν απέχουν ιδιαίτερα από την σημερινή επικαιρότητα. «Αν κάποιος κάτσει να δει τους τίτλους της εφημερίδας θα συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να είναι μισός αιώνας πριν αλλά ουσιαστικά είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Ακόμη και σήμερα διαπραγματευόμαστε και συζητάμε για τα ίδια πράγματα, τα ίδια γεγονότα πάντα».

Μέρος της έκθεσης αποτελεί η ευρείας κυκλοφορίας Κυπριακή Εφημερίδα “Ο Φιλελεύθερος” που την μέρα των εγκαινίων, μεταμορφώνει το πρωτοσέλιδο της σε καμβά και θα φέρει ένα έργο τέχνης με την συνυπογραφή του εκδότη της εφημερίδας Νίκου Παττίχη.

Στο τρίτο μέρος φιλοξενείται η free press εφημερίδα LIFO «Εκεί πάνω δημιουργώ ένα οπισθόφυλλο. Παράλληλα με το κανονικό εξώφυλλο, υπάρχει και το οπισθόφυλλο που είναι πάλι σαν εξώφυλλο και απεικονίζει μια εικόνα της Αθήνας από το 1962 στο Πανδημοκρατικό Συναγερμό στο Σύνταγμα. Μπορεί κανείς να δει το πλήθος του κόσμου και έναν ρεπόρτερ που έχει χτυπηθεί ανηλεώς από τους αστυνομικούς. Μια εικόνα συμβολική και επίκαιρη».

Ο ίδιος προτιμά τόσο το Ιντερνετ όσο και την εφημερίδα για την ενημέρωση του.« Για μένα το χαρτί της εφημερίδας είναι γοητευτικό και αυτό το διαπίστωσα ακόμα περισσότερο τώρα που έπρεπε να συντηρήσω τις παλιές εφημερίδες που βρήκα και να τις αντιμετωπίσω πλέον όχι σαν προϊόν που μέσα στη μέρα διανέμεται και τελειώνει, αλλά να δω πως πραγματεύονταν τα γεγονότα τότε. Πιστεύω στα σταθερά πράγματα και οι αλλαγές πολλές φορές γίνονται για να προχωράει ο κόσμος. Η εφημερίδα έχει μια γοητεία και δεν πρόκειται να χαθεί. Υπάρχει και η διαδικτυακή εφημερίδα αλλά ο έντυπος Τύπος θα εξακολουθήσει να υπάρχει».

Μαργαρίτα Μυρογιάννη

Το έργο της που εκτίθεται στη γκαλερί αποτελείται από ένα δίπτυχο έγχρωμο και μία φωτογραφία ασπρόμαυρη που μπορούν να δουλέψουν και σαν τρίπτυχο αλλά και ξεχωριστά. Στις δύο πρώτες εικόνες η εφημερίδα μετατρέπεται σε χρηστικό αντικείμενο, καθώς η καλλιτέχνις την έχει χρησιμοποιήσει με σκοπό να σκεπάσει ένα ποτήρι όπως ακριβώς κάνουμε στις μετακομίσεις. Στην επόμενη εικόνα που εμφανίζεται σε ασπρόμαυρο φόντο, η καλλιτέχνις έχει δώσει μια φόρμα γλυπτικής στη εφημερίδα, βάζοντας της φωτιά, μια εικόνα με συμβολικό περιεχόμενο και επίκαιρο χαρακτήρα, που παραπέμπει στην κατάστασης τόσο του Τύπου όσο και της χώρας.

« Έχω κατά κάποιον τρόπο σκηνοθετήσει τις εικόνες .Ουσιαστικά παίρνω την εφημερίδα και από ένα μέσο που σου μεταφέρει την πληροφορία το μετατρέπω σε ένα χρηστικό αντικείμενο.Η εφημερίδα είναι ένα χαρτί. Αν αφαιρέσεις την ιδέα της εφημερίδας μπορείς να περιτυλίξεις κάθε πράγμα».

«Είχα πολλές ιδέες για το πώς μπορώ να αποδομήσω την έννοια της εφημερίδας όπως την ξέρουμε, δηλαδή σαν μια πηγή πληροφοριών και γνώσης και να την κάνω από ένα μέσο που μεταδίδει γνώση και πληροφορία σε ένα χρηστικό αντικείμενο όπως είναι ένα ποτήρι» λέει η Μαργαρίτα.

Η ίδια δεν διαβάζει εφημερίδες και προτιμάει να ενημερώνεται από το διαδίκτυο.

«Δεν έχω αυτή τη συνήθεια να πηγαίνω στο περίπτερο και να αγοράζω εφημερίδες. Η σχέση μου με αυτές είναι λίγο περίεργη. Νομίζω ότι το να διαβάζει κανείς εφημερίδα ή όχι είναι μια συνήθεια που αποκτά από πολύ μικρός και έχει μια συνέχεια. Εγώ δεν έχω αυτή τη συνήθεια. Στο Ίντερνετ η πληροφορία περνάει. Μπαίνεις, βλέπεις, και μετά έρχονται συνεχώς καινούργια πράγματα. Η εφημερίδα λειτουργεί αλλιώς, την ανοίγεις, την διαβάζεις και μπορείς να της δώσεις χρόνο όσο χρόνο θες».

Μπορεί να μη διαβάζει εφημερίδες αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν την αφορά η ενημέρωση.«Σαφώς και θέλω να υπάρχουν εφημερίδες και είναι άσχημο να εκλείψουν. Δεν είναι μόνο το μέλλον της εφημερίδας που είναι δυσοίωνο λόγω της κρίσης που υφίσταται ο Tύπος αλλά γενικότερα και το μέλλον της χώρας».

THE NEWSPAPER SHOW

The Breeder

Ιάσωνος 45, 10436, Αθήνα,
Εγκαίνια : Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012, 8-10μμ
Διάρκεια: 16 Φεβρουαρίου 2012 – 10 Μαρτίου 2012
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη με Σάββατο 12 - 6 μ.μ.

Καλλιτέχνες:Δημήτρης Αντωνίτσης, Αλέξανδρος Βασμουλάκης, b., Tjorg Douglas Beer, Απόστολος Γεωργίου, Κωνσταντίνος Κακανιάς, Ηλίας Καφούρος, Πάρις Κούτσικος, Lucas Lenglet, Δάφνη Μπαρμπαγεωργοπούλου,

Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Σωκράτης Σωκράτους, Σοφία Τούμπουρα, Gabriel Vormstein, Tao Xue

Ρεπορτάζ: Γεωργία Μισεμικέ

Πηγή: http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=444026

Ενα εξάμηνο στην Αθήνα

Αν είσαι ξένος φοιτητής σε αυτή την πόλη εμπιστεύεσαι αυτό το site που έφτιαξαν απόφοιτοι της ΑΣΟΕΕ

Το StayInAthens αποτελεί μια ομάδα αποφοίτων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΑΣΟΕΕ) , με όραμα και δημιουργικότητα που έχει σκοπό να βοηθήσει φοιτητές του εξωτερικού που έρχονται στην Ελλάδα, μέσω του προγράμματος Erasmus, να βρουν κατοικία και παράλληλα να προσαρμοστούν στην πραγματικότητα της Αθήνας.

Η όλη ιδέα ξεκίνησε το 2000 όταν και οι ίδιοι οι φοιτητές του Οικονομικού Πανεπιστημίου αντιμετώπισαν το πρόβλημα της στέγασης στη χώρα που φιλοξενήθηκαν για τις σπουδές τους. « Όταν πήγα στο Στρασβούργο για Erasmus είχα μεγάλο πρόβλημα με το θέμα της στέγασης. Επιστρέφοντας λοιπόν στη Ελλάδα αποφάσισα πως έπρεπε και εγώ να βοηθήσω κάπως, να κάνω κάτι για τους φοιτητές που ταλαιπωρούνται. Μαζί με άλλα δύο παιδιά ξεκινήσαμε και φτιάξαμε ένα site όπου για 7 ολόκληρα χρόνια-από το 2000 έως το 2007- προσφέραμε εθελοντικά τις υπηρεσίες μας στους φοιτητές βοηθώντας τους να βρουν κατοικία και να προσαρμοστούν στην Ελλάδα.» αναφέρει η Κλεοπάτρα Ντέλιου ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης.

Το 2007 και έπειτα από αρκετές προσπάθειες και κόπο οι φοιτητές, Πάνος Παπαδόπουλος, Θεόφιλος Μηλιώτης και Κλεοπάτρα Ντέλιου είχαν πλέον αποφοιτήσει από τις σχολές τους και αποφάσισαν να ασχοληθούν επαγγελματικά με το όλο εγχείρημα, με ελάχιστο αντίτιμο.«Στην αρχή ήταν εύκολο γιατί δεν είχε γίνει ακόμα γνωστό και ο αριθμός των φοιτητών δεν ήταν μεγάλος, περίπου 30-45 παιδιά. Αργότερα όμως οι φοιτητές άρχισαν να πολλαπλασιάζονται και όλο αυτό άρχισε να μας επιβαρύνει γιατί ουσιαστικά έπρεπε να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο σε αυτό το εγχείρημα. Παρόλο που σταμάτησα να είμαι φοιτήτρια του Πανεπιστημίου εξακολούθησα να ασχολούμαι. Δεν γινόταν να συνεχίσω μόνη μου και αν το παράταγα ήξερα πως δεν υπήρχε ελπίδα να συνεχιστεί μετά. Απευθύνθηκα στο Πανεπιστήμιο και αποφάσισα να δημιουργήσω το StayInAthens ».

Πως λειτουργεί το StayInAthens;

Οι φοιτητές που ενδιαφέρονται μπορούν να μπουν στο site -το οποίο περιέχει mail και τηλέφωνο επικοινωνίας- να εγγραφούν με τα στοιχεία τους -ονοματεπώνυμο και Πανεπιστήμιο το οποίο θα διεκπεραιώσουν τις σπουδές τους- και έπειτα αφού δουν μια λίστα από προτεινόμενα σπίτια προς ενοικίαση να επιλέξουν αυτό που επιθυμούν. Μπορούν επίσης να μην κάνουν κράτηση και να αποστείλουν οι ίδιοι διευθύνσεις με τα σπίτια που επιθυμούν.« Το Πανεπιστήμιο που θα σπουδάσει ο εκάστοτε φοιτητής παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, γιατί είναι το κριτήριο για να στείλουμε τους φοιτητές στα σπίτια. Φροντίζουμε όσο είναι δυνατόν η απόσταση να είναι μικρή και το σπίτι να μην είναι μακριά από το Πανεπιστήμιο του φοιτητή, ώστε να μη ταλαιπωρείται και να εξυπηρετείται άμεσα» αναφέρει η Κλεοπάτρα.

Οι φοιτητές φροντίζουν και μαθαίνουν για το πρόγραμμα συνήθως από τους προηγούμενους ή ακόμα και τα ίδια τα Πανεπιστήμια τους φαίνεται πλέον να τους προτείνουν το StayInAthens.

«Αυτοί μας βρίσκουν δεν τους ψάχνουμε εμείς αυτό είναι το σημαντικό. Εμπιστεύονται το σύστημα από τότε που ξεκίνησε και πλέον έχει γίνει θραύση» λέει η Κλεοπάτρα.

Το έργο τους μπορεί να είναι δύσκολο όμως δεν σταματάει εδώ. «Ουσιαστικά τους δίνουμε πληροφορίες για τα πάντα . Που να πάνε ,που να μείνουν και τι να κάνουν. Παίρνουμε τηλέφωνο τα Πανεπιστήμια τους και συνεννοούμαστε μαζί τους. Βγάζουμε ανακοινώσεις στην ιστοσελίδα μας στο Facebook ,ενημερώνουμε και τους ίδιους, για ότι συμβαίνει στην Αθήνα και μπορεί να τους επηρεάσει άμεσα.»

Ακόμη και όταν υπάρχει πρόβλημα με τα μέσα μεταφοράς οι ίδιοι αναλαμβάνουν τη μεταφορά των φοιτητών στα σπίτια τους.« Είμαστε σε συνεχή επικοινωνία μαζί τους. Πάμε στο αεροδρόμιο και με δικά μας αμάξια τους παραλαμβάνουμε και τους πηγαίνουμε στο σπίτι τους. Φροντίζουμε ακόμα και για την ιατρική τους περίθαλψη. Γινόμαστε ουσιαστικά οι μαμάδες και οι μπαμπάδες τους. Θέλουμε να δείξουμε ότι όλο αυτό είναι κάτι ζωντανό, δεν είναι μόνο έπιπλα και κρεβάτια πους τους προσφέρουμε. Δεν είναι μια απλή φιλοξενία» αναφέρει η Κλεοπάτρα

Το πρόγραμμα δέχεται περίπου 500 φοιτητές ανά πεντάμηνο κυρίως από Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία ενώ και οι Σκανδιναβοί φοιτητές φαίνεται να δείχνουν-ελάχιστη μεν- προτίμηση στη χώρα μας.

Η ομάδα επιχειρεί πλέον να εφαρμόσει κάτι καινούργιο. Σκοπός πλέον είναι να βρει στους φοιτητές κάποια εργασία , να τους εξασφαλίσει ουσιαστικά την επαγγελματική τους απασχόληση για όσο χρονικό διάστημα παραμείνουν στη χώρα μας. «Σίγουρα δεν θα είναι μια κανονική εργασία ,όπως θα είχε ένας Έλληνας αλλά θα τους βοηθήσουμε να απασχοληθούν και να ζήσουν έστω και για λίγο την Ελλάδα» τελειώνει η Κλεοπάτρα.

Ρεπορτάζ : Mισεμικέ Γεωργία

Πηγή: http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=443388

Ολα τα σκουπίδια της Ελλάδας σε μία μέρα

Το «Let's Do It» έχει στόχο να καθαρίσει την χώρα από τα απορρίματα στις 29 Απριλίου

Το «Let's Do It» που ξεκίνησε το 2008 από την Εσθονία είναι μια διεθνή εθελοντική καμπάνια που έχει ως στόχο να καθαριστεί μέσα σε μία μόνο ημέρα ολόκληρη η χώρα από κάθε είδους σκουπίδια.

Φέτος για πρώτη φορά η «Ελληνική Εταιρεία Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων (ΕΕΔΣΑ) » και ο Περιβαλλοντικός σύλλογος Αττικής «Ώρα για Δράση» θα φιλοξενήσουν το «Let's do it» στη χώρα μας.

«Το μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε είναι πως υπάρχουν ακόμα νέοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται εθελοντικά να προσφέρουν και να καθαρίσουν την χώρα » αναφέρει ο Νίκος Κιούσης, Πρόεδρος του Περιβαλλοντικού Συλλόγου Αττικής «Ώρα για δράση» και Υπεύθυνος Επικοινωνίας του «Let's do it».

Το ραντεβού έχει ήδη δοθεί και την Κυριακή 29 Απριλίου σε κάθε γωνιά της Ελλάδας φορείς και απλοί πολίτες έχουν ορίσει σημεία δράσης σε πλατείες, δάση και σχολεία με σκοπό να καθαρίσουν τις περιοχές αυτές όπου εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Βασικός σκοπός της πρωτοβουλίας είναι να ενεργοποιηθούν σε ολόκληρη την Ελλάδα εθελοντικές οργανώσεις, σύλλογοι, δήμοι, υπηρεσίες, επιχειρήσεις, σχολεία και άλλοι φορείς όπου όλοι μαζί θα καταφέρουν να πετύχουν το μεγάλο αυτό στόχο.

«Έχουν δείξει ενδιαφέρον από πολλές περιοχές της Αθήνας, από τη Θεσσαλονίκη ακόμα και από την Κομοτηνή. Δεν περιμέναμε τόση μεγάλη ανταπόκριση. Ενδιαφέρονται για το πρόβλημα και μας στέλνουν κατευθείαν mail για να βοηθήσουν. Χθες μόλις μπήκε κ ο Δήμος Ρόδου. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στα δάση και πιο συγκεκριμένα στον Υμηττό και στην Πεντέλη» αναφέρει ο Νίκος Κιούσης

Η δράση έχει οργανωθεί στην ιστοσελίδα του «Let's do it» όπου μέσω μιας διαδικτυακής εφαρμογής, του waste mapping, οι πολίτες αφού εντοπίσουν τα απορρίμματα, τα φωτογραφίζουν και έπειτα τα προσθέτουν στον διαδικτυακό χάρτη κοινής χρήσεως .

«Το site δημιουργήθηκε πριν από λίγους μήνες και τώρα προσπαθούμε να το εμπλουτίσουμε. Βρισκόμαστε σε συνεχή επικοινωνία με την Εσθονία –μέσω skype- και ανταλλάσσουμε πρακτικές και μεθόδους με σκοπό να φέρουμε κάποιες εδώ αλλά και να τους προτείνουμε».

Ο καθαρισμός του περιβάλλοντος πραγματοποιείται μια φορά το χρόνο ενώ παράλληλα όλο το χρόνο ο Περιβαλλοντικός σύλλογος «Ώρα για Δράση» και άλλες φιλανθρωπικές οργανώσεις διοργανώνουν διάφορες δράσεις σε σχολεία-και όχι μόνο- με σκοπό την ευαισθητοποίηση τόσο των παιδιών όσο και των μεγάλων για το κρίσιμο θέμα του περιβάλλοντος για ένα καλύτερο μέλλον.