Ο δρόμος έχει τη δική του (μουσική) ιστορία

Στη σκιά της Ακρόπολης, οι African Heritage παίζουν μουσικές από τη Λιβερία και τη Σιέρα Λεόνε

Σε μια βουβή και άχρωμη μεγαλούπολη, εκεί που ο κόσμος προσπερνάει χωρίς να παρατηρεί και να δίνει σημασία, η μουσική χρωματίζει την καθημερινότητα. Ανθρωποι όλων των φυλών και των ηλικιών, οι πλανόδιοι μουσικοί - δίνουν τη δική τους ευχάριστη νότα στις διαδρομές των Αθηναίων. Εκεί που ο δρόμος σταματάει, η μουσική αρχίζει...

Θησείο... Σάββατο απόγευμα

Ο ήλιος είναι ακόμα ψηλά και φωτίζει ζωηρά την Ακρόπολη. Στον μακρύ πεζόδρομο με τους πλανόδιους μικροπωλητές και τις παρέες των νέων, αφρικανικοί ρυθμοί ξαφνιάζουν και κινούν την περιέργεια των περαστικών. Τέσσερις χαμογελαστοί νέοι από την Αφρική τραγουδάνε ζωηρά, χτυπάνε πολύχρωμα τύμπανα και κουνούν ρυθμικά τα χρωματιστά κοτσιδάκια στο κεφάλι τους. Μια τουρίστρια χορεύει εκστασιαμένη, ενώ άλλοι περαστικοί παρατηρούν το θέαμα με γέλιο και απορία.

Ο Ελάιζα, συστήνει σε άπταιστα αγγλικά το συγκρότημά του: λέγονται African Heritage και έρχονται από τη Λιβερία και τη Σιέρα Λεόνε. Δεν παίζουν μουσική για να ζητιανέψουν. Είναι η δουλειά τους και πριν από 13 χρόνια ξεκίνησαν περιοδείες σε όλο τον κόσμο.«Είμαστε όλοι καλλιτέχνες, αυτή είναι η δουλειά μας, μουσικοί του δρόμου» λέει ο Ελάιζα.

«Γυρίζουμε όλο τον κόσμο. Προτού έρθουμε στην Ελλάδα, που μας αρέσει πολύ, είχαμε πάει Τουρκία, Κύπρο, Ρουμανία, Πολωνία…». Βρίσκονται εδώ ήδη 16 μήνες. Μένουν όλοι μαζί σε ένα σπίτι στο Θησείο και… απαρνιούνται την Ομόνοια λόγω εγκληματικότητας.

Ούτε ενάμιση χρόνο εδώ, αλλά ο Ελάιζα μοιάζει να γνωρίζει τέλεια τις γειτονιές της Αθήνας. Εχουν εμφανιστεί σε μπαρ στην Κολλιάτσου, στο Γκάζι, σύντομα θα εμφανιστούν στου Ψυρρή... «Αγαπάμε την αφρικάνικη μουσική και θέλουμε να τη διαδώσουμε στον κόσμο. Γι' αυτό ταξιδεύουμε. Στον δρόμο δεν βγάζουμε πολλά λεφτά, αλλά γνωρίζουμε τους ανθρώπους και χαιρόμαστε που τους κάνουμε λίγο πιο χαρούμενους» λέει.

Ενας αθηναϊκός «μύθος»

Εξω από το Μουσείο της Ακρόπολης, ο μύθος της λατέρνας ξαναζωντανεύει από τον κύριοΛάμπρο. Με μαύρο σακάκι, κίτρινο πουκάμισο και ένα καπέλο που τον κάνει ξεχωριστό, κουβαλάει στους δρόμους την «80χρονη αγάπη του», όπως την αποκαλεί. Τη φροντίζει σαν γυναίκα: «Οπως η γυναίκα, έτσι και η λατέρνα χρειάζεται στόλισμα», λέει, «ποτέ δεν τη βγάζω έξω όταν βρέχει». Βάζει τα λουριά στους ώμους, παίρνει το καρεκλάκι του και με το ντέφι στο χέρι περιπλανιέται στη Αθήνα. Το μόνο που θέλει είναι να μην χαθεί η παράδοση. Αυτή είναι η καλύτερη ανταμοιβή του.

Ο κύριος Λάμπρος ήταν παλαιοπώλης. «Οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον λεφτά να αγοράσουν αντίκες. Ενα ωραίο παλιό σεντούκι, είναι είδος πολυτελείας σήμερα», λέει με λύπη για το επάγγελμα που άφησε λόγω κρίσης. Πατέρας πέντε παιδιών που ζουν στην Κύπρο, τώρα πηγαίνει σε διάφορα πανηγύρια και παίζει κυρίως κλαρίνο, για να βγάλει τα προς το ζην.

«Στην Αθήνα υπάρχουν μόνο δύο λατέρνες και όλοι θέλουν να βγάλουν φωτογραφίες μαζί μου. Ειδικά οι ξένοι, που βλέπουν με περιέργεια το συγκεκριμένο όργανο». Εκείνοι που συγκινούνται είναι οι Τούρκοι, που αναγνωρίζουν το κοινό αυτό μουσικό όργανο των δύο λαών. «Με βγάζουν βίντεο και το στέλνουν στην Τουρκία» λέει με περηφάνια.

Ο «Φιλόσοφος» με το μπουζούκι

Στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ένας κύριος με μεγάλα γαλάζια μάτια και μακριά άσπρα μαλλιά, προσπαθεί να παίξει ένα ρεμπέτικο τραγούδι με το μπουζούκι του. Ο ήχος της λατέρνας όμως τον… αποσυντονίζει. Είναι ο κύριος Νίκος, μουσικός και αγιογράφος, «φιλόσοφος» του δρόμου, που εκεί, στη γωνιά του, λέει πως έχει βρει το νόημα της ζωής. Το 2009 έκλεισε τα δύο καταστήματα αγιογραφίας που διατηρούσε και από τότε «παίρνει δύναμη από τους ανθρώπους και το μπουζούκι», όπως λέει. Τώρα συμπληρώνει το εισόδημά του παίζοντας μουσική. «Δεν θέλω να λέω στον κόσμο την ιστορία μου, δεν μου αρέσει να με λυπούνται... Καλύτερα να πεθάνεις παρά να σε λυπούνται» λέει περήφανα. Οποτε νιώθει την ανάγκη να βγει από το σπίτι του, παίρνει το μπουζούκι του και διασκεδάζει τους περαστικούς με τη φωνή και τις πενιές του.

Εχει για παρέα τον «αγιασμό», όπως χαρακτηρίζει ένα μπουκάλι με μέλι και τσίπουρο αλλά κι ένα βιβλίο που έγραψε στα 18 του. Τιτλοφορείται η «Αλφα Βήτα του Αλήτη» και είναι η ιστορία του Καπετάν Νικόλα, του ίδιου. «Είμαι καπετάνιος στη στεριά κι όχι στη θάλασσα», λέει και μιλάει για τα τρία παιδιά του που υπερ-αγαπάει. «Οι άνθρωποι νιώθουν πολλή μοναξιά», εκμυστηρεύεται ο κύριος Νίκος. «Σε μια πλατεία με εκατό άτομα τριγύρω σου, μπορεί να αισθάνεσαι τόσο μόνος! Η μουσική όμως μας ενώνει» καταλήγει.

Στη σκιά της Ακρόπολης

Η νύχτα έχει πια πέσει γύρω από την Ακρόπολη. Την υγρασία που συνοδεύει το σκοτάδι προσπαθεί να ζεστάνει μια νεανική φωνή και ο ήχος της κιθάρας. Ο Κλεάνθης είναι φοιτητής και τραγουδάει ροκ τραγούδια. «Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να τραγουδάς στη σκιά της Ακρόπολης» λέει. «Δεν το κάνω για τα χρήματα, δεν βγάζω πολλά και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Μου αρέσει να βλέπω τις αντιδράσεις του κόσμου»ισχυρίζεται και βγαίνει στους δρόμους δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, «για να μην παίζω μόνος μου κιθάρα στο σπίτι». Θέλει να προβληματίσει τον κόσμο, να σταθούν και να τον ακούσουν. «Δεν κάνω επαιτεία. "Παίζω" με τον κόσμο. Μπορεί να κλείσω το μάτι σε μια κοπέλα, να μιλήσω σε ένα παιδάκι. Αυτό είναι όλο το παιχνίδι και όλη η μαγεία. Προχθές ήρθε μια κυρία, στολισμένη και ντυμένη καλά, στάθηκε μπροστά μου, με κοίταξε και μου είπε πόσο της άρεσαν τα τραγούδια μου. Αυτό είναι η ανταμοιβή για εμένα. Προτιμώ ο κόσμος να μου πει έναν καλό λόγο παρά να μου δώσει χρήματα».

Από 12 χρονών πηγαίνει σε ωδείο αλλά λόγω οικονομικής κρίσης, φέτος σταμάτησε τα μαθήματα. Οι αστυνομικοί που είναι γύρω του δεν φαίνεται να τον ενοχλούν. «Αρκετές φορές με έχουν διώξει, αλλά δεν με πειράζει, επιστρέφω ξανά.. Δεν είναι λίγες οι φορές που και οι ίδιοι έρχονται δίπλα μου και κάθονται. Ίσως το βράδυ η μουσική και η μοναξιά ενώνει τους ανθρώπους».

Μουσικές «κόντρες» στον δρόμο

Τους ενώνει η αγάπη για τη μουσική, αλλά τους χωρίζει το… μεροκάματο. Δεν λείπουν και οι κόντρες μεταξύ των πλανόδιων μουσικών. Το να προσελκύει κάποιος περισσότερο κόσμο από τον άλλον με τη μουσική του, είναι σαν να του «κλέβει» και τη… δόξα και το μεροκάματο. Κάποτε οι μουσικοί του δρόμου έβγαζαν καλά λεφτά, σήμερα όμως μπορεί κάποιος μέσα σε δύο ώρες να βγάλει μόλις 2 ευρώ. Ο κόσμος πλέον δεν δίνει εύκολα χρήματα και οι πάλαι ποτέ πολυσύχναστοι και γεμάτοι δρόμοι της Ακρόπολης και του Θησείου έχουν αρχίσει να ερημώνουν τις καθημερινές.

Ρεπορτάζ: Ρένα Μαππά, Γεωργία Μισεμικέ

Πηγή: http://www.tovima.gr/society/article/?aid=434174#.TuOWfjcMCYU.facebook