Οδός Τοσίτσας… Μια νεαρή κοπέλα, είναι δεν είναι 20 χρονών, κατεβαίνει από το λεωφορείο. Παρατηρεί γύρω της τα άτομα ,παντού ισχνά πρόσωπα και ταλαιπωρημένα κορμιά που με τα βίας προσπαθούν να σταθούν στα πόδια τους. Το πρόσωπό της φαίνεται λυπημένο και συνάμα τρομαγμένο. Προσπερνάει μερικούς τοξικομανείς που είναι ξαπλωμένοι κάτω και σπρώχνει κάποιους που προσπαθούν να την πλησιάσουν για να της ζητήσουν χρήματα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους. Το βήμα της γίνεται όλο και ταχύτερο. Με όση ψυχραιμία της έχει απομείνει περνάει χωρίς δεύτερη σκέψη το κόκκινο φανάρι και χάνεται στο ανώνυμο πλήθος.
Ο ειδυλλιακός πεζόδρομος της Τοσίτσας με τα δέντρα και το πάρκο πρασίνου, έχει εδώ και καιρό μετατραπεί σε στέκι τοξικομανών και εμπόρων ναρκωτικών που δεν διστάζουν ακόμη και τη μέρα να επιδίδονται σε κάθε είδους άθλιες πράξεις αλλά και να κάνουν χρήση ουσιών, μπροστά στα μάτια των περαστικών. Τα παγκάκια έχουν γίνει πλέον το μόνιμο κρεβάτι τους, ενώ η αποπνικτική μυρωδιά από τις ακαθαρσίες τους, κάνει τον χώρο ιδιαίτερα απροσπέλαστο για τους περαστικούς. Από τη μια πλευρά η πτέρυγα του Αρχαιολογικού Μουσείου και από την άλλη το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Τουρίστες και φοιτητές καθημερινά ΄΄καταστρώνουν σχέδια’΄΄ προκειμένου να μπορέσουν να περάσουν από τον πεζόδρομο χωρίς να τους επιτεθεί κανείς.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι τοξικομανείς κάνουν την ανάγκη τους στους θάμνους ακόμη και στα παράθυρα του υπογείου του Πολυτεχνείου, ενώ οι σύριγγες είναι το ποιο σύνηθες αντικείμενο- μέσα στον κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου- που μπορεί να παρατηρήσει κανείς περνώντας από την περιοχή. «Φοβάσαι να περάσεις όλες τις ώρες της ημέρας. Αν είσαι δε στη στάση και περιμένεις το τρόλεϊ τρέμεις μη γίνει κάποια φασαρία και σου έρθει καμιά αδέσποτη» αναφέρει μια κοπέλα. Όταν πέφτει το σκοτάδι τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα και περισσότερο για τους φύλακες του Μουσείου. Δεν είναι λίγες φορές που φύλακες έχουν έρθει σε σύγκρουση με τοξικομανείς οι οποίοι είχαν βρει καταφύγιο στους απόμερους χώρους του μουσείου. Θα φανταζόταν κανείς ότι το γεγονός της ύπαρξης του μουσείου και των τουριστών-φοιτητών που περνάνε από εκεί, θα κινητοποιούσε κάποιον αρμόδιο. Ακόμή όμως και μετά τον θάνατο της Ηούς Ζερβουδάκη-γνωστής αρχαιολόγου-, η οποία παρασύρθηκε από διερχόμενο δίκυκλο ενός τοξικομανή, δεν φαίνεται να άλλαξε την κατάσταση.
Στον παρακμιακό δρόμο της Πατησίων έρχεται πλέον να προστεθεί μια ακόμη άσχημη πλευρά, αυτής των τοξικομανών που μετακόμισαν από τα Εξάρχεια στην Τοσίτσα. Το άγαλμα στην μέση του πεζόδρομου μαρτυρά αυτήν την εικόνα. Με την πλάτη γυρισμένο στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο και το βλέμμα της εξαθλίωσης, μοιάζει σα να μη θέλει να γυρίσει το κεφάλι του για να δει την θλιβερή κατάσταση που επικρατεί γύρω του.
Ο αριθμός των τοξικομανών- εμπόρων που περιφέρονται στην περιοχή αυξάνεται συνεχώς και μέσα σε αυτούς έχουν προστεθεί και πολλοί αλλοδαποί. Η χρήση των ουσιών πολλές φορές τα βράδια γίνεται και μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου.
Αρκετά χρόνια μετά η ιστορία επαναλαμβάνεται…Άθώα άτομα εξακολουθούν ακόμη να πεθαίνουν μπροστά από αυτήν την μαρτυρική πύλη.
